Bikepacking Rome 10
10/13 San Marino - Sansapolcro
Na een rustdag pal in het midden van een middeleeuws weekend verlaten we de dwergstaat op de rots, San Marino. We hadden kleinere oogjes dan gehoopt de danken aan een tumultueuze nacht met klopgeesten, rukwinden en fietsen om 4 uur ‘s nachts veiligstellen. Gelukkig hielp dit menselijk verkeerslicht ons veilig de straat over.
Op maandag kregen we een pittige rit voor de wielen, 77,50 km met 1085 hoogtemeters. Voor wat extra kruiding kwam deze als een gigantische klim van 55km met gigantische windstoten.
De afschrikwekkende laatste beklimming van rit 9 kregen we nu als afdaling, een mooi rustig begin. We hadden na een slapeloze nacht al wel door dat alertheid troef ging zijn, want de wind was totaal onvoorspelbaar.
Eens beneden aangekomen wisten we wat er ons te wachten stond, 55 km klimmen met steilere en minder steile stroken. We moesten nog wel een oplossing vinden voor een fenomeen dat je enkel kan beschrijven als een vogeltje in de fiets, een hels getuut en gepiep vanaf het moment dat we bergop gingen. Door de extreme afwisseling van weersomstandigheden hebben de fietsen flink geleden, en we hebben enkel Squirt lube (ketting wax) bij maar geen andere smeermiddelen. Bij de eerste ‘fietsenmaker’, die vooral auto’s en brommers had staan, probeerden we in ons beste Italiaans duidelijk te maken wat we wilden. De goedvriendelijke man verstond er geen yota van en heeft als tegenprestatie half de fiets van wd40 voorzien. Een tijdelijke oplossing laten we stellen.
Onze binnenkomst in Toscane was een feit. Lappendekens bedekten de heuvels en de bergen. We kronkelden door de dorre landschappen op zoek naar de de top van onze klim.
Langs de oevers van de Marecchia beukten we ons een weg naar boven, soms zetten de bergen ons uit de wind 2 bochten verder moesten we onze fiets krampachtig recht houden. De wind hield lelijk huis.
De afgelegen wegen lagen er verlaten bij, de rest van het gemotoriseerd verkeer had vandaag een snipperdag genomen en gaf niet thuis. Het klimmen vergemakkelijkt dit niet perse, maar bij het dalen ben je toch blij met alle ruimte die je kan krijgen. Want het wegdek blijft erbarmelijk. Mijn polsen willen de mensen bij Specialized ook oprecht bedanken voor de uitvinding van de future shock.
Niets zo mooi als het visuele einde van een klim. Wetende dat de verzuurde benen even mogen ontspannen en niet onderdwang moeten blijven pedaleren om omvallen tegen te gaan.
We daalden af met deze vergezichten als kado. De laatste foto als kers op de taart het zicht van ons terras. Er is echter een kanttekening die gemaakt moet worden. De eigenaars waren zoek, en hebben ons 1.40 uur in de kou ( lees broeierige warmte ) laten staan. Om als welkomstgeschenk mee te geven dat een supermarkt zoeken de enige manier zou zijn om onze honger te stillen. En dat wil in ons geval zeggen, fietsen, slechts 3,5 km verder maar gevoelsmatig wel zeeniveau.
Dit beest dacht er ook het zijne van.
