Bikepacking Rome 9
9/13 Sant’Alberto - San Marino
Il buongiorno si vede dal mattino, een goede dag herken je al aan de ochtend, beweren Italianen. Filip Joos trok dit ooit door naar, de slechte dus ook. We begonnen met een wegversperring en betonnen benen, dat belooft dus niet veel goed voor wat nog komen gaat.
We gingen onze rustdag tegemoet, deze bracht ons naar het plaatsje dat origineel niet op de route lag. Een tocht die zonder tegenslag 112 km zou bedragen voor de helft over gravelwegen door natuurgebieden. Met een beklimming van 10 km naar San Marino als kers op de taart. De 112 km zouden er 120 km worden en de beklimming, een lijdensweg.
We doorkruisten Ravenna. Niet bepaald een fietsstad, de dubbele fietspaden leken altijd aan de andere kant van de straat te liggen. Anderzijds weer wel een stad met een onmiskenbare grandeur.
De drukte van Ravenna sloeg nog geen 5 kilometer verder om in een totale rust, wanneer we parco del delta del Po doorkruisen. Een langgerekt natuurgebied waar elke ornitholoog spontaan gelukkig van wordt.
Voor de wederkerende prijs creatief met visgerief waren er vandaag veel inschrijvingen, de winnaar van vandaag is Ludovico Barese. Proficiat Ludovico.
We zouden de etappe probleemloos kunnen dopen tot de rit der 165 rotondes, stuk voor stuk gevaarlijk en stuk voor stuk uniek in hun voorkomen. Parking inritten en wandelaars in baduniform maakten dit beeld compleet, we waren aan de zee. In Lido di Savio hebben we even de afslag genomen om de Adriatische zee te aanschouwen.
De drukte nam af en na een lekkere maar achteraf gezien toch iets te kleine pizza bolden we verder langs de kuststeden, om halt te houden bij Cesenatico. Een hele haven volgegooid met antieke boten voorzien van kleurrijke zeilen. Het zag er behoorlijk surrealistisch uit maar absoluut tussenstopwaardig.
In Savignano sul Rubicone hebben we, om het volledig stilvallen tegen te gaan, halt gehouden om Aquarius in te slaan. De benen gaven al een hele dag niet thuis en het bewustzijn was groeiende dat het ergste nog moest komen.
Rond kilometer 90 begonnen we heel licht te klimmen, we moesten dan nog 748 hoogtemeters overwinnen. Voor het echte werk eraan kwam, werden we langs de Marecchia door een natuurgebied gestuurd, losse kasseien was ons deel. We waren toen ook nog in de veronderstelling dat San Marino de berg links boven op de foto was.
10 helse kilometers, 2 bidons en veel desillusies later komen we aan in San Marino. De vraag waarom we hier perse naar boven moesten is 100 keren door mijn hoofd geflitst.
De laatste meters waren voetgangerszone voor de gelegenheid en om het goede voorbeeld van Lachlan Morton te volgen hebben we deze afgelegd op Birkenstocks met sokken. Geen zicht maar dodelijk efficiënt.
De eerlijkheid gebiedt mij wel om mee te geven, tien kilometer sterven was San Marino zeker waard. Het is een soort Disneyland met bizarre wapen- en parfumwinkels maar met uitzichten en architectuur die het de trip helemaal waarmaakten. En ook rustdag twee kan ingezet worden. Schol.
