Bikepacking Rome 4
4/13 Martina - Marlengo
Goed geslapen, goed ontbeten, een European Passenger Location form ingevuld, klaar voor Italië. La dolce vita. Yes please.
Vandaag ruilen we Oostenrijk voor Italië. Broodknoedels voor verse pasta en Burrata. In een tocht van 100 km met 775 hoogtemeters, die in de eerste 25 km samengeperst zijn.
De foto zegt meer dan 1000 woorden. Onopgewarmd starten met 10 kg strafpunten (bagage) aan een klim van 6 km lang aan 7.7% stijging. Het was een mooie klim gehuld in een sluier van mist op een bedje van permanente regenvlagen. Het had wel iets heroïsch zo vroeg op de ochtend.
Na 12.5 km kwamen we eindelijk aan in het beloofde land. Het land van pasta, pizza, espresso en limoncello. Geen zorgen meer over regenjassen. Welkom in Italië. Een rode draad doorheen heel het wij-reizen-door-zoveel-mogelijk-landen-in-tijden-van-Corona concept blijkt te zijn dat een Corona paspoort een totaal overbodig document is.
De grens over volgden we Lago di Résia. Een prachtig blauw meer waar aan de ene kant de auto vrije baan kreeg en aan de andere kant de fiets de baas was. Ontspannen fietsen tussen de elektrische mtb’s en andere bikepackers.
Kilometerpaal 25 lag achter ons, vanaf hier ging alles in dalende lijn richting Merano. Langs de rivier Adage passeerde we het eerste te vermelden waard dorp, met de welklinkende naam Burgusio. Het was droog, wij hadden honger, dus hebben wij het woord bij de daad gevoegd en de eerste spaghetti al ragù was een feit.
De Italiaanse fietsgoden Pantani en Coppi beloonden ons onmiddellijk met 10 gratis kilometers in de vorm van een knallende afdaling. Eigenlijk hadden we dit ook gewoon kunnen zien op onze hoogteprofiel van onze fietsgps, maar ik vind persoonlijk, fietsgoden mooier klinken.
In Prato dello Stelvio, aan de voet van de mythische beklimming van de paso del Stelvio, klaarde de hemel op en waren wij genoodzaakt de regenvesten en windstoppers op te bergen. We ruilde deze met plezier in voor een zonnebril. Italië vertaalde zich onmiddellijk in het wegdek, grindwegen, nog geen witte maar weldegelijk grind.
Het werd warmer met de kilometer en de dorst werd groter, we slingerde door de boomgaarden en appelkwekerijen nog steeds in de nabijheid van de Adige. Een leuke verassing onderweg was een selfservice drankstation. Hier kon je voor een halve euro een glas vers appelsap krijgen, niet ijskoud, maar toch een immense upgrade als je komt van isostar tabletten. En echt lekker!
Even kort de top 3 bizarre snacks onderweg.
Boterham banaan
groentensap met bietensapshot On the side
Drinkbus troebel appelsap
Na 100 snelle en rustige kilometers aangekomen in Merano, de benen beginnen licht vermoeid aan te voelen, maar het is ontzettend fijn om eindelijk in Italië te zijn.
