Bikepacking Rome 6
6/13 Trentino - Verona
De rust was welgekomen, de knieën, benen, schouders en polsen hebben een dagje vrijaf gekregen. Vandaag terug vol aan de bak en het zal tegen bakoven temperaturen zijn.
Vandaag vertrokken we in Trentino naar Verona, je weet wel van Romeo en Julia. Onderweg slechts 1 obstakel, een 4 hellende kilometers aan 10 procent en de afdaling van die zelfde muur was ook geen hapje. Haarspeldbochten afgekruid met steentjes grind en takken, opletten dus.
De etappe van vandaag was wat men in koerstermen een overgangsetappe zou noemen, noch vis noch vlees. Een waaierrit, waar uiteindelijk geen waaiers getrokken worden, maar enkel kopwind te bespeuren valt, zo eentje.
Om de ultieme hitte voor te zijn, zijn we een uurtje vroeger dan normaal vertrokken. De eerste drie uur kregen we daar prima temperaturen voor in ruil. Maar na onze koffie en taart stop, liep het een klein beetje mis.
Even een klein zijsprongetje naar onze intussen goede vriend, de Adige, deze was getransformeerd naar een iets minder fraai kanaal waar het water maar net binnen de oevers bleef. De verkeersborden raadden ons en de occasionele visser dan ook aan voorzichtig te zijn, en als het even kon wel een veilige afstand van de kaaimuur te bewaren.
Even onze oriëntatie op punt zetten, en dan konden we prima verder bakken en braden. Een intermezzo leidde ons af van het jaagpad en liet ons door de wijnvelden verdwalen. Een zeer aangenaam alternatief voor de eerder saaie dagtrip.
Het heuvelachtige landschap was bezaaid met statige gebouwen uit lang vervlogen tijden, die elke heuvelflank een enorme grandeur bezorgde. Ook de eerste cipressen kwamen met een voorsmaakje van wat ons verder op onze route nog te wachten staat.
Als voorzorg op de onheilspellende verkeersborden werden de laatste 30 km van het kanaal omheind, wat voor een nogal gevangenisachtig sfeertje zorgde. Afgelegen van alles en iedereen was het vechten tegen de hitte en leeglopende drinkbussen.
Bussolengo bracht ons redding, twee cola’s en een halve liter ijskoud water waren ons deel, voor de aperitivo in gedaante van een bakje zoute chips hebben we vriendelijk bedankt. Nog 10 km tot Verona.
De laatste twee kilometer door Verona waren niet van de poes, niet door de helling of wegdek, maar door het razende verkeer. Onze slaapplek bleek ook niet bepaald een kamer met airco, maar een kamer die we net niet moesten delen met de eigenaar met een ventilator. Maar Verona was adembenemend, een stad die klasse en geschiedenis uitademt, elke hoek van elke straat opnieuw.
