Bikepacking Rome 7

7/13 Verona - Rocca

Ons vertrek in de stad van Montague’s en Capulet’s verliep sneller en veiliger als onze aankomst. We trokken voor het eerst door een vlak landschap, we zouden ‘s avonds aankomen met een schamele 44 hoogtemeters. Er zijn pannenkoeken met meer reliëf.

Vandaag geen hoogtemeters maar wel voldoende hoogteverschil in het wegoppervlakte, er zijn Vlaamse kasseiklassiekers waar Tim Declercq minder moeite heeft om het peloton in bedwang te houden. Erbarmelijke wegen, de putten waren omgeven door kleine stukken asfalt. De twee eerste uren kregen we daar gratis en voor niets een portie wind bij om u tegen te zeggen. De bovenstaande opmerking over Tim Declercq was niet minachtend bedoeld, iedereen weet dat Tim dit ritje voor elke serieuze koers als opwarming rijdt.

De eerste kilometer waren nogthans een verademing, we startten voor het eerst sinds de telling der tijd niet op een jaagpad maar op een goedbollend gravelbaantje ook van omheinde kanalen was er geen sprake. All was good with the world.

Aan de horizon verdwenen zelfs de heuvels van Verona, velden en akkers maakten het plaatje compleet. Door het open landschap en de kronkelende wegen leek de wind van overal te komen, correctie de wind leek van overal te komen op rugwind na.

Na ons kortstondige gravelavontuur mochten we ons uitleven op het-slechte-wegen festival. Dit festival bracht ons van de poorten van de stadsmuur van Montagnana, een klein stadje waar het zoals in vele steden op donderdag markt is. De markt pakte het hele stadsplein in met een muur van witte bestelbussen.

We reden van supermarkt naar supermarkt om onze bidons gevuld te houden, het was warm maar draaglijk. Maar de tegenwind zadelde ons toch regelmatig met een droge mond op. Om de benzinetank gevuld te houden hebben we ons in Badia Polesine maar even aan de kant gezet voor wat vast voedsel. Ik weet niet of het hallucinaties waren, maar naar mijn herinnering hebben we daar 2 pasta’s, 2 crème catlana’s, 3 espresso’s en 2 grote flessen bruiswater gekregen voor 20,50 euro, en het was nog lekker ook.

Agriturismo bepaalde de laatste kilometers het beeld van onze toer. Landelijke gebouwen met helderblauwe zwembaden waar we intussen toch wel naar verlangden. We hadden geluk want op ons was een gelijkaardig tafereel aan het wachten.

Ver weg van alles en iedereen lag dit zwembad op ons te wachten. Met bekerhouders in de vorm van roze drijvende flamingo’s en een lama waarmee je naast je bier kon ronddobberen. Soms heb je niet veel nodig, soms gewoon een zwembad. Om even terug te komen op die flamingo’s, uit zeer goede bron heb ik vernomen dat we deze morgen wel eens in het echt zouden kunnen tegenkomen.

Het was leven als God in Frankrijk, uhm excuseer Italië.

Ahja, als er morgen geen flamingo’s zijn ga ik heel teleurgesteld zijn.