Bikepacking Rome 2
2/13 Garmisch-Partenkirchen - Imst
Het verhaal van dag 2 starten we na de aankomt van rit 1, uitgeregend en licht gedesillusioneerd komen we op www.buienradar.be te weten dat ook de komende 3 dagen de weergoden ons niet gunstig gezind gaan zijn. Gezien we niets aan het toeval over willen laten en alles zo wetenschappelijk mogelijk willen onderbouwen, zijn we naar de plaatselijke kerk getrokken. Waar we na 24 euro aan noveenkaarsen, 12 euro aan FFP2 maskers (om in diezelfde kerk binnen te mogen) en 33 schietgebedje aan Thor en Zeus dan toch met een gerust gevoel konden gaan slapen.
De dag begon alvast zonnig, maar voor we aan het fietsen zelf beginnen, zou ik graag nog een eervolle vermelding maken voor het ontbijt in Panorama BergGasthof. Ze zijn er in geslaagd om je niet om de oren te slagen met de typische afbakpistolets en het standaard cliché ontbijfbuffet, maar werkten met verse producten, zelfgemaakte panna cotta, yoghurt, frambozenbavarois, gedroogd fruit en noten. Het Corona protocol was echter wel dat je jezelf moest bedienen met plastieken handschoenen.
De rit van vandaag brengt ons van Garmisch-Partenkirchen naar Imst, over de Oostenrijkse grens en naar het midden van de Alpen. Een etappe van 85 km met een slordige 1000 hoogtemeters.
We lieten Garmisch-Partenkirchen en haar schans achter ons en mochten het eerste uur over mooi aangelegde fietspaden, volledig verkeersvrij, alvast vol aan de bak. Zonder opwarming klimmen, de helling was iets gunstiger dan de 20% waar we mee geëindigd waren, maar klimmen was het zeker.
De zon verdween en wolken pakten dreigend samen boven de massieve bergtoppen. We namen afscheid van Duitsland en kwamen ergens halverwege de tweede zware beklimming van de dag Oostenrijks grondgebied binnen. Het had mooi geweest dit moment vast te leggen, maar gezien de ongelukkige plaatsing ergens halverwege de Burgberg en het feit dat stervende zwanen geen goeie foto’s nemen, zal ik mij moeten excuseren.
Het eerste technische defect stak de kop op. Krakende trapassen en ongepoetste fietsen niet meegeteld, was een loskomend stuurlint het eerste euvel. De ideale moment om dit voor de laatste echte helling van de dag vergezeld van een hapje en een drankje op te lossen.
De laatste beklimming van de dag bracht ons naar de Hohe Munde Ostgipfel met een hoogte van 2592 meter. De beklimming was een veredelt vals plat met een uitloper aan 4,5 procent. Maar eens over de top voltrok zich samen met 14 druppels regen een wonder dat de afdaling naar Telfs heet. Een afdaling van 7 km met 8,8% over een perfect geasfalteerde baan, met overzichtelijke bochten en topsnelheden die vlot boven de 70 km/h gingen. Het soort afdalingen waar coureurs van dromen.
Aangekomen in Telfs hebben we met nog 32 km te gaan geluncht voor gelateria Mantovani, over zijn gelato kan ik weinig kwijt, maar zijn espresso was uitstekend. Suikers aangevuld evenals de drinkbussen en we konden de laatste kilometers afmalen.
De laatste kilometers voor we in Imst aankwamen, slingerden ons over prachtige autovrije banen langs hard stromende rivieren. Glooiend in tegenstelling van wat de bergen je laten vermoeden. Voor de liefhebbers had de aannemer van de wegenis een muur van 150 meter voorzien aan 18%.
Nog even snel drie punten voor het afsluiten.
Punt 1: Zonder koersbroek terug op de fiets om Imst bezichtigen is geen aanrader. Die stelling is ook waar als je het eerste deel van die zin schrapt. Imst bezichtigen is geen aanrader.
Punt 2: Blijkbaar is 36 euro het dagtarief voor goed weer op bestelling. Ik zou graag de goden Thor en Zeus hiervoor een eervolle vermelding geven.
Punt 3: De vermelde prijzen van noveenkaarsen zijn gebaseerd op de meest recente beursgang en daarom totaal uit de lucht gegrepen.
